Update

We want to say a really big thanks to the comrades in other countries who took the effort to translate and promote our text, ‘Against Anarcho-Liberalism and the Curse of Identity Politics‘. We didn’t realise the ideas would resonate with quite so many people abroad. The text was definitely aimed at a British audience, in view of quite how badly identity politics has damaged anarchist spaces and projects here. We hope that the text can help in some small way to stop the same problems from playing out in such a destructive way in other parts of Europe, where perhaps anarchist movements have a stronger history and remain more focused on fighting our real enemies.

We have not written more texts on the topic for the time being, as we are quite exhausted about talking about the issue of identity politics (it having plagued our groups for years).

Some people have attacked us with the same old insults that we talked about in the text, but we maintain that no set of ideas is above criticism, and these people are doing precisely what we critique in the text.

Oh and by the way, for those ‘calling us out’ for ‘cultural appropriation’, the irony seems to have been lost on them: Woke Anarchists is not meant to be a serious name.

Anyway, here you can find the text in:

Italian

Greek

Spanish

French

& English

Contro l’anarco-liberismo e la maledizione delle politiche di identità

Italian translation of our first text by the comrades at Resistenze al Nanomondo

L’anarchismo in Gran Bretagna è una barzelletta. Un simbolo di dure battaglie per la libertà, questa parola è stata completamente svuotata per lasciare spazio a politiche identitarie ottuse, separatiste e cariche di odio da parte di attivisti della classe media desiderosi di proteggere i propri privilegi. Scriviamo questo opuscolo per riprenderci l’anarchismo da questi politicanti identitari.

Chi scrive si definisce anarchico e vede le proprie radici nelle lotte politiche del passato. Siamo anti-fascisti, anti-razzisti, femministi. Vogliamo vedere la fine di ogni forma di oppressione e prendiamo parte attiva a queste lotte. Il nostro punto di partenza tuttavia non è l’oscuro linguaggio accademico dei liberali di sinistra, ma l’anarchismo ed i suoi principi: la libertà, la cooperazione, il mutuo aiuto, la solidarietà e l’eguaglianza per tutti senza distinzioni. Le gerarchie del potere, in qualunque modo si manifestino, sono nostre nemiche.

Le politiche identitarie sono parte del mondo che vogliamo distruggere

Le politiche identitarie non sono liberatrici, ma riformiste. Non è nient’altro che un terreno di coltura per aspiranti politicanti identitari della classe media. La loro prospettiva a lungo termine è la completa integrazione dei gruppi tradizionalmente oppressi in quel sistema sociale competitivo e gerarchico che è il capitalismo, piuttosto che la distruzione di tale sistema. Il risultato finale è il Capitalismo Arcobaleno – una forma di controllo sociale più efficiente e sofisticata alla quale ognuno ha la possibilità di prendere parte! Confinati nei ‘safe spaces’ [spazi sicuri, ndt] di persone uguali a loro, i politicanti identitari diventano sempre più distaccati dal mondo reale.

Un buon esempio è la ‘teoria queer’, ed il modo in cui si sia svenduta ai dirigenti delle multinazionali. Il concetto di queer era fino a non troppo tempo fa qualcosa di sovversivo, che suggeriva una sessualità indefinibile, un desiderio di sfuggire ai tentativi della società di definire, studiare e diagnosticare tutto, dalla nostra salute mentale alla nostra sessualità. Ad ogni modo, con poco da dire in termini di critica di classe, il concetto è stato rapidamente cooptato dai politicanti e dagli accademici identitari per creare una nuova etichetta esclusiva per un ristretto gruppo trendy che è, ironicamente, tutto meno che liberatorio. Queer è sempre più un bel distintivo sfoggiato da alcuni che fingono di essere anche loro oppressi, e evitano in questo modo di essere messi in discussione per le loro politiche borghesi di merda.

Non ci interessa nulla del prossimo evento DIY, notte queer o squatter fest che esclude tutti quelli che non usano il linguaggio, l’abbigliamento o le frequentazioni giusti… Tornate quando avrete qualcosa di genuinamente significativo, sovversivo e pericoloso per lo status quo.

Le politiche identitarie sono ottuse, elitarie e creano divisioni. In un momento in cui più che mai dovremmo sforzarci di uscire dai nostri piccoli circoletti, le politiche identitarie non fanno che spingerci a guardare verso l’interno. Questa probabilmente non è una coincidenza. Mentre affermano di essere a favore dell’inclusione, sono altamente escludenti, dividendo il mondo in due grandi gruppi: gli Indiscutibilmente Oppressi e gli Innatamente Privilegiati. Nella pratica sono contemplate poche aree grigie e tra questi due gruppi viene costantemente alimentato il conflitto.

Lo sappiamo, non tutto dipende dalla classe, ma se non riusciamo neppure a metterci d’accordo nel riconoscere chi realmente tiene le redini del potere allora non abbiamo una sola speranza di andare da nessuna parte. Se la loro visione fosse realmente una di liberazione per tutti, allora la loro non sarebbe una politica di divisione, intenta a contrappore costantemente un gruppo contro l’altro in una maniera simile a capitalismo e nazionalismo. Quelle cose che confondono la semplice dicotomia di oppresso vs. Privilegiato, come le esperienze personali o traumi (che non possono essere semplicemente riassunti dall’identità di una persona come membro di un gruppo oppresso), o cose con le quali alcuni potrebbero non sentirsi a proprio agio, come la salute mentale o la classe, sono spesso deliberatamente ignorate dai politicanti identitari.

Come, ovviamente, viene ignorato il punto più vistosamente ovvio: che i problemi che affrontiamo vanno molto oltre la queer-fobia o la trans-fobia, ma abbracciano tutto il fottuto sistema di schiavitù, distruzione, sfruttamento e prigionia globali. Non vogliamo più vedere nessuno nel sistema penitenziario, siano donne nere trans o uomini bianchi cis (che, per inciso, costituiscono la stragrande maggioranza delle persone in carcere). Non sorprende che le politiche basate su una simile esclusività sfocino in costanti scontri interni e nel percepirsi reciprocamente come nemici, soprattutto data la facilità con cui possono essere sfruttate dai politicanti identitari della classe media.

Le politiche identitarie sono uno strumento della classe media. Sono usate ed abusate sfacciatamente da gruppi istruiti ed eloquenti per consolidare e mantenere il proprio potere attraverso la politica, i dogmi e la prepotenza. L’estrazione agiata di questi attivisti è tradita non solo dal loro uso di un un linguaggio accademico, ma anche dal loro senso di importanza e sicurezza nell’usare il tempo e le energie degli altri attivisti nello spostare l’attenzione su sé stessi e sulle proprie emozioni. In effetti, la mancanza di etica del lavoro, una certa fragilità e la preoccupazione per la sicurezza ed il linguaggio più che per le condizioni materiali ed un cambiamento significativo sono altri aspetti che rivelano la provenienza sociale di molti politicanti identitari.

Questo può essere facilmente riscontrato quando questi individui ‘denunciano’ altre persone alla minima deviazione da codici di comportamento che essi hanno unilateralmente imposto, ritenendo che tutti dovrebbero pensarla come loro o avere il tempo per dedicarsi ad impararlo. Ignorando in questo modo la realtà della quotidiana lotta di classe.

Esiste una falsa equivalenza tra l’appartenenza al gruppo degli Indiscutibilmente Oppressi e l’appartenere alla classe lavoratrice. Al contrario molti Indiscutibilmente Oppressi sposano valori liberali radicati nell’ideologia capitalista invece che valori realmente libertari.

Una politica basata sull’utilizzare il linguaggio e il tono corretti e sull’attenersi ai codici giusti è intrinsecamente uno strumento di oppressione. Non è senz’altro rappresentativo di coloro per i quali essa afferma di parlare, quelli ai margini della società. Un’analisi anarchica riconosce che benché qualcuno possa appartenere ad un gruppo oppresso, le sue politiche, o le rivendicazioni avanzate in nome degli Indiscutibilmente Oppressi, possano comunque risultare puramente liberali, borghesi o pro-capitaliste.

Le politiche identitarie sono gerarchiche. Consolidando il potere e lo status dei meschini politicanti della classe media, le politiche identitarie sono gerarchiche. Al di là dei cavilli, imporre determinati dogmi permette inoltre a tale potere di sfuggire alla critica. Questi includono: gerarchie di oppressione implicite; la creazione e l’utilizzo di termini caricati di significato per provocare una risposta emotiva (‘triggering’, ‘sentirsi a disagio’, ‘TERF’, ‘fascist’); a chi non appartiene a determinati gruppi viene negato il diritto ad avere un’opinione sulle politiche più ampie di tali gruppi; l’idea che i membri del gruppo non debbano in nessuna circostanza fare lo ”sforzo” di spiegare la propria politica ai non-appartenenti al gruppo; etichettare come “violenza” i punti di vista differenti; e l’idea che un rappresentante o un membro di questi gruppi non possa mai essere messo in discussione (non importa quanto sia pessima la loro politica) in virtù del fatto che sono degli Indiscutibilmente Oppressi.

Questi dogmi vengono usati per mantenere delle norme, sia nelle sottoculture che nella società in generale. Gli anarchici dovrebbero guardare con sospetto ogni tendenza che sia basata su principi che non possono essere messi in discussione, in particolare quelli che tanto evidentemente creano delle gerarchie.

Le politiche identitarie spesso sfruttano la paura, le insicurezze e il senso di colpa. E’ doppiamente importante riconoscerlo: da un lato perché sono utilizzate per indebolire invece che, come viene sostenuto, per rafforzare. Rinforzano l’idea che le persone siano fragili vittime piuttosto che agenti di cambiamento, e pertanto hanno bisogno di un leader. Nonostante degli spazi maggiormente sicuri e un linguaggio più attento siano importanti, il livello di ossessione per queste cose non è un sintomo di forza ma di un vittimismo auto-perpetuantesi.

Attraverso l’ansia sociale, gettano su tutti gli altri la colpa di essere in qualche modo privilegiati e di poter essere ritenuti in tutto e per tutto responsabili dei giganteschi sistemi di oppressione che in realtà vanno a beneficio solo di una piccola minoranza. Essi permettono anche a quelli che fanno parte di questa ristretta minoranza di individui che trae effettivamente beneficio dalle strutture statali e capitalistiche di sfuggire a qualunque tipo di responsabilità per le proprie azioni oppressive o comportamenti basati su dei pregiudizi.

Un’analisi anarchica implica la capacità di riconoscere che membri dei gruppi oppressi possano anche assumere posizioni repressive o in favore dell’élite, e dovrebbero essere criticati allo stesso modo, non semplicemente ricevere un’accettazione codarda.

Le politiche identitarie hanno infettato gli spazi anarchici.

Malauguratamente, l’anarchismo sta venendo svuotato nella foga di dare un segnale di buone intenzioni, di presentarsi come “validi alleati”. La ricerca acritica di alleati è fin troppo spesso attuata con la cieca accettazione delle politiche di coloro che sono Indiscutibilmente Oppressi o che affermano di esserlo, a prescindere da quanto schifo facciano le loro politiche o i loro comportamenti personali. Questo è l’assoggettamento volontario alle politiche degli altri, la meno anarchica delle posizioni che si possono assumere, priva di qualunque dignità.

Non dovremmo concedere sostegno agli autoproclamati leader che non approvano le nostre posizioni. Quindi è ironico che sia stato permesso a gruppi con politiche poco o nulla radicali di entrare nei nostri spazi e di porre fine ad ogni dibattito affermando che tutto ciò che è in disaccordo con i loro punti di vista debba essere considerato fascista. Non dovrebbe essere necessario spiegare che il fascismo non è qualcosa che possa essere banalizzato in questo modo.

Ci meraviglia anche che gli ovvi paralleli con le politiche di destra passino inosservati, non ultimo nel modo in cui le femministe, bollate come ‘nazifemministe’, rifletta l’attuale uso da parte degli attivisti per i diritti trans della parola ‘fascista’ contro le femministe radicali, oltre agli slogan che incitano all’uccisione delle ‘terf’ che regolarmente spuntano fuori negli spazi anarchici sia virtuali che reali. E’ scioccante che la violenza di questa misoginia venga celebrata piuttosto che condannata.

L’anarchismo è contro gli déi. Esiste forse una parola che sintetizzi il pensiero anarchico meglio di ‘né dio né stato’? La gerarchia e l’esclusività sono antitetiche all’anarchismo. Gli anarchici un tempo assassinavano i politici, un numero imprecisato di compagni ha dato la propria vita nella lotta contro il potere. Noi rifiutiamo ancora i politici di ogni colore, siano essi conservatori, progressisti o quelli che si credono leader di movimenti basati sull’identità. Accettare la leadership di qualcuno va contro i più basilari principi dell’anarchismo, perché crediamo che tutti siano uguali. Allo stesso modo non accettiamo l’idea di non poter criticare o mettere in dubbio le posizioni di altri anarchici – cosa su cui sfortunatamente molto spesso le politiche identitarie insistono.

L’anarchismo non sostiene le religioni patriarcali e gli anarchici hanno una lunga storia di conflitto con quest’ultime. E’ imbarazzante il modo in cui buona parte di ciò che oggi passa come anarchismo in Gran Bretagna finisca per fare apologia di quelli che non vogliono mettere in discussione il proprio sessismo e patriarcato o persino continuare con le loro religioni oppressive soltanto perché i conservatori e i reazionari li trattano come capri espiatori.

La distruzione dei progetti anarchici è messa in atto e celebrata nel nome delle politiche identitarie, semplicemente per accontentare chi non ha alcun interesse nell’anarchismo stesso. E se qualcuno alza la testa e critica tali politiche, viene affrontato con violenza verbale e fisica – comportamenti che un tempo venivano condannati ma che ora sono condonati quando provengono da quelli considerati oppressi. Qui più che mai il completo fallimento dell’anarchismo da parte di chi dovrebbe rappresentarlo è più evidente. Cominciamo facendo il nome di Freedom News, il cui sostegno acritico a gruppi che poco hanno in comune con l’anarchismo è vergognoso.

L’anarchismo non è una politica identitaria. L’anarchismo non è soltanto un’altra identità, come ad alcuni piace affermare. Questa è una reazione impulsiva grossolana e sciatta da parte di chi porta avanti politiche identitarie, che serve ad evitare di affrontare questioni politiche concrete. Tale risposta dimostra anche una mancata comprensione di come le politiche identitarie siano usate per sovvertire e manipolare gli spazi anarchici per fini personali. Certo, anche quella anarchica può essere rivendicata come un’identità, e gli anarchici tendono ad assumere comportamenti stereotipati (che vengono giustamente criticati). Ma le somiglianze finiscono qui.

Diversamente dai politicanti identitari o dal SWP [Socialist Worker Party, ndt], la maggior parte degli anarchici non cerca di arruolare seguaci, ma piuttosto prova a diffondere idee che forniranno un sostegno alle comunità in lotta per trovare percorsi di lotta che non possano essere recuperati. La nostra prospettiva è radicalmente differente e unica per il fatto che la nostra progettualità non riguarda il perseguimento del nostro potere e status personale. L’anarchismo incoraggia le persone a mettere in dubbio tutto, persino ciò che noi stessi diciamo, con spirito libertario.

A differenza delle caratteristiche intrinseche di esclusione proprie delle politiche identitarie con i loro gruppi in e i loro gruppi out, l’anarchismo per noi è un sistema etico che guida la nostra comprensione del mondo ed il nostro agire al suo interno. E’ aperto a chiunque voglia guardare o ascoltare, è qualcosa che chiunque può sentire, a prescindere dal proprio background. Spesso i risultati saranno diversi, perché le persone lo combineranno con le proprie personalità, esperienze di vita ed altri aspetti delle proprie identità.

Non è necessario conoscere la parola anarchia per sentirla. E’ un insieme di idee semplici e coerenti che possono fare da guida in qualunque situazione, dal prendere parte ad una particolare lotta alla fondazione di società future. Riferirsi ai principi anarchici quando c’è un conflitto sulle politiche identitarie ha dunque senso quando siamo uniti sotto questi principi.

Essere gay o avere la pelle marrone dà origine ad esperienze simili a quelle di altri che hanno le medesime caratteristiche, e ovviamente significa che uno avrà relazioni sociali, empatia o un senso di appartenenza verso tale gruppo. Ad ogni modo la vita è in realtà molto più complessa e uno potrebbe avere in realtà molto più in comune con una donna queer che con un suo compagno uomo cis dalla pelle marrone.

Le politiche identitarie a volte mimano lo sciovinismo del nazionalismo, con diversi gruppi che cercano di ritagliarsi un proprio spazio in base a categorie derivanti dall’ordine capitalista. Noi, d’altro canto, siamo internazionalisti che credono nella giustizia per tutti. L’anarchismo cerca di dare voce a tutti, non solo a chi appartiene ad una minoranza. La nozione che l’oppressione colpisca soltanto le minoranze piuttosto che le masse è il prodotto della politica borghese che non ha mai avuto alcun interesse nel cambiamento attraverso la rivoluzione.

Le politiche identitarie alimentano l’estrema destra. Come nota finale, vale la pena evidenziare come le politiche identitarie facciano il gioco dell’estrema destra. Nel migliore dei casi, le politiche ‘radicali’ appaiono sempre più irrilevanti e intente a guardarsi l’ombelico. Nel peggiore, i politicanti identitari della classe media stanno facendo un ottimo lavoro nell’allontanare da noi le persone bianche e cis oppresse, che per inciso sono la stragrande maggioranza della popolazione britannica, e che cominciano a gravitare sempre più verso le destre.

Ignorare questo fatto e continuare a cimentarsi in lotte intestine riguardo le politiche identitarie sarebbe il picco dell’arroganza. Eppure, in un’epoca in cui vediamo i movimenti fascisti moltiplicarsi, gli anarchici sono ancora distratti da politiche di divisione. Per troppi le politiche identitarie sono semplicemente un gioco, ma tollerarlo porta alla continua disgregazione dei circoli anarchici.

Nota finale. Per noi l’anarchismo è cooperazione, mutuo aiuto, solidarietà e lotta contro i veri centri del potere. Gli spazi anarchici non dovrebbero essere a disposizione di chi vuole soltanto combattere quelli che gli stanno intorno. Abbiamo una fiera storia di internazionalismo e differenze, quindi rivendichiamo le nostre pratiche per un futuro realmente inclusivo.

wokeanarchists@protonmail.ch – wokeanarchists.wordpress.com

 

Testo in pdf in italiano: Opuscolo Politiche Identitarie

Testo originale in inglese:
https://wokeanarchists.wordpress.com/2018/11/25/against-anarcho-liberalism-and-the-curse-of-identity-politics/

Testo in pdf in inglese:
https://wokeanarchists.files.wordpress.com/2018/11/aal-a5_brochure1.pdf

Testo tradotto in spagnolo:
http://alasbarricadas.org/noticias/node/41054

Ενάντια στον Αναρχοφιλελευθερισμό και την κατάρα των Πολιτικών της Ταυτότητας

Translation of our first text by Rabid Proletarians, also edited & published at the Void Network.

Published on April 27, 2019 in Theory

Ο αναρχισμός στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει γίνει ένα αστείο. Συμβολίζοντας κάποτε σκληρούς αγώνες για ελευθερία, η λέξη έχει πλέον απογυμνωθεί ώστε να ανοίξει ο δρόμος για στενόμυαλες, γεμάτες μίσος, διαχωριστικές πολιτικές της ταυτότητας με φορείς ακτιβιστές της μεσαίας τάξης που προσπαθούν να προστατεύσουν τα προνόμιά τους. Γράφουμε αυτό το φυλλάδιο ώστε να ανακτήσουμε τον αναρχισμό από αυτούς τους πολιτικούς της ταυτότητας.

Γράφουμε ως αυτοπροσδιοριζόμενοι αναρχικοί, βλέποντας τις ρίζες μας στους πολιτικούς αγώνες του παρελθόντος. Είμαστε αντιφασίστες, αντιρατσιστές, φεμινιστές. Θέλουμε να δούμε το τέλος κάθε καταπίεσης και παίρνουμε ενεργό ρόλο σε αυτούς τους αγώνες. Ωστόσο, αφετηρία μας δεν είναι η περίπλοκη γλώσσα των αριστερών φιλελεύθερων ακαδημαϊκών, αλλά ο Αναρχισμός και οι αρχές του: η ελευθερία, η συνεργασία, η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη και η ισότητα για όλους ανεξαρτήτως. Οι ιεραρχίες της εξουσίας, όπως κι αν εκδηλώνονται, είναι εχθροί μας.

Οι πολιτικές της ταυτότητας είναι μέρος της κοινωνίας που θέλουμε να καταστρέψουμε.

Οι πολιτικές ταυτότητας δεν είναι απελευθερωτικές, αλλά ρεφορμιστικές.

Δεν είναι τίποτα άλλο από ένα έδαφος αναπαραγωγής για επίδοξους πολιτικούς της ταυτότητας από την μεσαία τάξη. Το μακροπρόθεσμο όραμά τους είναι η πλήρης ενσωμάτωση παραδοσιακά καταπιεσμένων ομάδων στο ιεραρχικό, ανταγωνιστικό κοινωνικό σύστημα που είναι ο καπιταλισμός και όχι η καταστροφή αυτού του συστήματος. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο Καπιταλισμός Ουράνιου Τόξου (Ροζ Καπιταλισμός) – μια πιο αποτελεσματική και εκλεπτυσμένη μορφή κοινωνικού ελέγχου, όπου ο καθένας έχει την ευκαιρία να παίξει ένα ρόλο! Περιορισμένοι στον «ασφαλή χώρο» των ομοίων τους, οι πολιτικοί της ταυτότητας γίνονται ολοένα και πιο απομονωμένοι απ’ τον πραγματικό κόσμο.

Ένα καλό παράδειγμα είναι η «queer θεωρία» και πώς αυτή έχει αφομειωθεί πλέον από την λογική διαχείρησης των κυρίαρχων πολυεθνικών εταιριών. Η έννοια του queer δεν πάει πολύς καιρός που ήταν κάτι ανατρεπτικό, υποδηλώνοντας την ακαθόριστη σεξουαλικότητα, μία επιθυμία να ξεφύγουμε από τις προσπάθειες της κοινωνίας να ορίσει, να οριοθετήσει και να διαγνώσει τα πάντα, από την ψυχική μας υγεία μέχρι τη σεξουαλικότητά μας. Ωστόσο, ελαχιστοποιώντας την πλευρά της ταξικής κριτικής, η έννοια υιοθετήθηκε πολύ εύκολα από τους πολιτικούς της ταυτότητας και τους ακαδημαϊκούς ώστε να δημιουργήσουν μια ακόμη διαχωριστική ταμπέλα μιας cool κλικας ανθρώπων που, δυστυχώς, η στάση τους είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από απελευθερωτική. Όλο και περισσότερο, η έννοια του κουήρ είναι ένα ωραίο έμβλημα που έχει υιοθετηθεί από μερικούς για να προσποιηθούν ότι είναι και αυτοί καταπιεσμένοι και να αποφύγουν να τους επικρίνουν για την σκατένια, μπουρζουάδικη πολιτική τους στάση.

Δεν θέλουμε να μάθουμε για το επόμενο DIY σκηνικό, την queer βραδιά ή το φεστιβάλ μιας κατάληψης που αποκλείει όσους δεν έχουν σωστή γλώσσα, ειδικό κώδικα ενδυμασίας ή τις κατάλληλες κοινωνικές γνωριμίες. Επιστρέψτε όταν έχετε κάτι πραγματικά ουσιώδες, ανατρεπτικό και επικίνδυνο για το καθεστώς.

Οι πολιτικές ταυτότητας είναι στενόμυαλες, δημιουργούν αποκλεισμούς και διχάζουν. 

Σε μια εποχή που πρέπει να φτάσουμε έξω από τους δικούς μας μικρούς κύκλους, περισσότερο από ποτέ, οι ταυτοτικές πολιτικές το μόνο που κάνουν είναι να ομφαλοσκοπούν. Δεν είναι τυχαίο. Ενώ ισχυρίζονται ότι αφορούν την συμμετοχή ανθρώπων που διαφορετικά θα μπορούσαν να αποκλειστούν ή να περιθωριοποιηθούν, είναι εξαιρετικά απαγορευτικές και αναπαράγουν αποκλεισμούς διαιρώντας τον κόσμο σε δύο πολύ γενικές ομάδες: τους “Αδιαμφισβήτητα Καταπιεσμένους” και τους “Εγγενώς Προνομιούχους”. Υπάρχουν λίγες γκρίζες περιοχές που επιτρέπονται στην πράξη, ενώ οι συγκρούσεις μεταξύ αυτών των ομάδων συνεχίζονται.

Το πιάνουμε, δεν είναι μόνο η τάξη, αλλά αν δεν μπορούμε έστω να κινητοποιηθούμε μαζί ώστε να αναγνωρίσουμε ποιος πραγματικά κατέχει τα ηνία της εξουσίας, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα να φτάσουμε οπουδήποτε. Εάν το όραμά τους ήταν αληθινά απελευθερωτικό για όλους, τότε δεν θα είχαν μια πολιτική διχασμού, η οποία βάζει συνεχώς μια ομάδα εναντίον μιας άλλης, με τρόπο που ομοιάζει με τον καπιταλισμό και τον εθνικισμό. Καταστάσεις που θολώνουν τον απλό διπολισμό ανάμεσα στον καταπιεσμένο και τον προνομιούχο, όπως προσωπικές εμπειρίες ή τραύματα (που δεν μπορούν απλά να συνοψιστούν από την ταυτότητα ενός ατόμου ως μέλους μιας καταπιεσμένης ομάδας) ή πράγματα που οι άνθρωποι μπορεί να μην αισθάνονται άνετα να μιλάνε για αυτά, όπως η ψυχική υγεία ή η κοινωνική τους τάξη, συχνά αγνοούνται ηθελημένα από τους πολιτικούς της ταυτότητας.

Όπως επίσης αγνοείται το πιο προφανές : τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας υπερβαίνουν κατά πολύ την κουηροφοβία ή την τρανσοφοβία και επεκτείνονται σε ολόκληρο το γαμημένο σύστημα της υποδούλωσης του πλανήτη, της καταστροφής, της εκμετάλλευσης και του εγκλεισμού. Δεν θέλουμε να δούμε κανέναν στο σύστημα των φυλακών, είτε πρόκειται για τρανς μαύρες γυναίκες, είτε για λευκούς cis (1) άνδρες (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των φυλακισμένων στο Ηνωμένο Βασίλειο). Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι πολιτικές που βασίζονται σε μια τέτοια αποκλειστικότητα οδηγούν σε συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις και στο να βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως εχθρό, ιδιαίτερα δεδομένης της ευπάθειας που έχουμε στην χειραγώγηση μας από μεσοαστούς διαχειριστές των πολιτικών της ταυτότητας.

Οι πολιτικές ταυτότητας είναι εργαλείο των μεσοαστών. 

Είναι καταφανές πως αυτές οι πολιτικές χρησιμοποιούνται και καταχράζονται από ευφράδεις, καλά μορφωμένους εκπροσώπους ομάδων για να εδραιώσουν και να διατηρήσουν τη δική τους εξουσία μέσα από τον πολιτικαντισμό, τον δογματισμό και τον εκφοβισμό. Το ευκατάστατο υπόβαθρο αυτών των ακτιβιστών φανερώνεται συχνά όχι μόνο από τη χρήση ακαδημαϊκής φρασεολογίας αλλά και από την αίσθηση ανωτερότητας και αυτοπεποίθησης που επιβάλλουν στους γύρω τους για τους εαυτούς τους, με αποτέλεσμα να κάνουν χρήση του χρόνου και της ενέργειας άλλων ακτιβιστών και να επιβάλλουν μια κατάσταση ώστε όλοι να είναι υποχρεωμένοι να εστιάσουν σε αυτούς, τις απόψεις τους και τα συναισθήματά τους. Πράγματι, η απουσία ηθικής της εργασίας, μια κάποια ευθραυστότητα, και η εμμονή στην ασφάλεια και τη γλώσσα, όχι όμως στις υλικές συνθήκες και τον αγώνα για ουσιαστική αλλαγή της ζωής, είναι μερικές ακόμα πτυχές που αποκαλύπτουν το μεσοαστικό ταξικό υπόβαθρο πολλών πολιτικών της ταυτότητας.

Συχνά βλέπουμε την ευκολία με την οποία αυτοί οι άνθρωποι καταγγέλουν και φωνάζουν σε άλλους για την παραμικρή απόκλιση από τον κώδικα πρακτικής που έχουν επιβάλει οι ίδιοι αυθαίρετα και μονομερώς, υποθέτοντας ότι όλοι πρέπει να σκέφτονται όπως εκείνοι ή ότι πρέπει να έχουν την υποχρέωση, την διάθεση και τον χρόνο να αφιερωθούν στην εκμάθηση του δικού τους εξειδικευμένου κώδικα σκέψης. Έτσι, αγνοούν την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής και της ταξικής πάλης.

Υπάρχει μια λανθασμένα υποτιθέμενη αυτόματη ταύτιση των “Αδιαμφισβήτητα Καταπιεσμένων” με την εργατική τάξη. Αντίθετα, πολλοί από τους “Αναμφισβήτητα Καταπιεσμένους” υιοθετούν φιλελεύθερες αξίες ριζωμένες στην καπιταλιστική ιδεολογία, αντί να είναι αληθινά απελευθερωτικοί.

Μια πολιτική που βασίζεται στην αναγκαστική χρήση της “σωστής” γλώσσας, ορολογίας και φρασεολογίας και την επιβεβλημένη χρήση του “σωστού” τόνου ομιλίας και ενός εξειδικευμένου κώδικα επικοινωνίας είναι αυτή η ίδια που εν δυνάμει μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο καταπίεσης. Σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει εκείνους για τους οποίους ισχυρίζεται ότι μιλάει, εκείνους που βρίσκονται στον πάτο της κοινωνίας. Μια αναρχική ανάλυση έχει την δυνατότητα να κατανοήσει ότι, κάποιος μπορεί να προέρχεται από μια καταπιεσμένη ομάδα και την ίδια στιγμή η πολιτική του ή τα αιτήματα που προβάλλει για λογαριασμό των Αναμφισβήτητα Καταπιεσμένων να είναι καθαρά φιλελεύθερα, μπουρζουάδικα και φιλοκαπιταλιστικά.

Οι πολιτικές ταυτότητας είναι ιεραρχικές.

Με την ενίσχυση της ισχύος και του στάτους των μεσοαστών φορέων της μικρο-πολιτικής, οι ταυτοτικές πολιτικές καθίστανται ιεραρχικές. Πέρα από τη συχνή στρεψοδικία, η επιβολή τέτοιων δογμάτων επιτρέπει σε αυτή την μορφή εξουσίας να μένει τις περισσότερες φορές εκτός από κάθε μορφή αμφισβήτησης.

Σε αυτούς τους μηχανισμούς περιλαμβάνονται:

οι σιωπηρές καταπιεστικές ιεραρχίες, η δημιουργία και χρήση φορτισμένων όρων που αποσκοπούν στην πρόκληση συναισθηματικής αντίδρασης («προβοκάτσια», «νιώθω ανασφάλεια», «terf» (2), «είσαι φασίστας»), ο κανόνας ότι όσοι δεν είναι μέλη συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων δεν έχουν δικαίωμα γνώμης για την ευρύτερη πολιτική αυτών των ομάδων, η ιδέα ότι τα μέλη μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας δεν έχουν σε καμία περίπτωση υποχρέωση να «μοχθούν» ώστε να εξηγήσουν τις απόψεις τους και την πολιτική τους σε ανθρώπους που δεν αποτελούν μέλη της ομάδας τους, η ενοχοποίηση εναλλακτικών συζητήσεων και διαφορετικών απόψεων από τις δικές τους ως «βία» και η ιδέα ότι δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει έναν εκπρόσωπο ή μέλος αυτών των ομάδων (ανεξάρτητα από το πόσο κακή είναι η πολιτική τους) λόγω του γεγονότος ότι είναι “Αναμφισβήτητα Καταπιεσμένοι”.

Αυτά τα δόγματα χρησιμοποιούνται για την επιβολή και διατήρηση αυτών των κανόνων είτε σε υποκουλτούρες, είτε στην ευρύτερη κοινωνία. Οι αναρχικοί πρέπει να είναι καχύποπτοι για κάθε τάση που βασίζεται σε αδιαμφισβήτητες αρχές, ιδιαίτερα εκείνες που δημιουργούν τόσο εμφανείς ιεραρχίες.

Οι πολιτικές ταυτότητας συχνά εκμεταλλεύονται το φόβο, την ανασφάλεια και την ενοχή. 

Είναι σημαντικό πως αυτό το αναγνωρίζουμε σε δύο μέτωπα. Κατά αρχάς, αυτές οι πολιτικές χρησιμοποιούνται για να αποκλείουν παρά για να εμψυχώνουν, όπως υποστηρίζουν. Ενισχύουν την ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι εύθραυστα θύματα και όχι παράγοντες αλλαγής και ως εκ τούτου πρέπει να αποδεχθούν ηγέτες. Αν και οι ασφαλέστεροι χώροι και η γλώσσα είναι σημαντικά ζητήματα, η έκταση της εμμονής με αυτά τα πράγματα δεν είναι σημάδι δύναμης, αλλά αυτο-διαιωνιζόμενης θυματοποίησης.

Μέσω του κοινωνικού άγχους, δημιουργούν σε όλους τους άλλους την ενοχή ότι είναι με κάποιο τρόπο προνομιούχοι και ότι είναι επί του προσωπικού, συγκεκριμένα αυτοί οι ίδιοι, απόλυτα υπεύθυνοι για τα γιγαντιαία συστήματα καταπίεσης που στην πραγματικότητα ωφελούν μόνο λίγους. Επιτρέπουν επίσης σε όσους ανήκουν σε μειονοτικές ομάδες που επωφελούνται από σύγχρονες κρατικές και καπιταλιστικές δομές να αποφύγουν κάθε λογοδοσία για τις καταπιεστικές ενέργειές τους ή τις προκαταλήψεις τους.

Μια αναρχική ανάλυση σημαίνει πως θα πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι και τα μέλη καταπιεσμένων ομάδων μπορούν να έχουν επίσης ελίτ και καταπιεστικές θέσεις, και πρέπει να αμφισβητούνται εξίσου κι όχι, δειλιάζοντας, να αφήνουμε ανοιχτό αυτό το πεδίο.

Οι πολιτικές ταυτότητας έχουν μολύνει τους αναρχικούς χώρους.

Δυστυχώς, ο αναρχισμός υποσκάπτεται, στην βιασύνη του να υποστηρίξει έναν φαινομενικά καλό σκοπό, και να αποτελεσει όντως έναν «καλό σύμμαχο». Η συμμαχία όμως αυτή συχνά θεσπίζεται στην τυφλή αποδοχή της πολιτικής εκείνων που είναι Αναμφίβολα Καταπιεσμένοι, ή που ισχυρίζονται ότι είναι, ανεξάρτητα από το πόσο σκατά είναι οι πολιτικές τους ή η προσωπική τους συμπεριφορά. Είναι η πρόθυμη και εθελούσια υποταγή στις πολιτικές των άλλων, είναι να υποχωρείς από την αναρχική θέση κι είναι επίσης η έλλειψη αποφασιστικότητας που επιτρέπει την επιβολή αυτής της κατάστασης.

Σε αυτοδιορισμένους ηγέτες που δεν συμφωνούν με την πολιτική μας δεν πρέπει να δίνουμε βήμα. Είναι, λοιπόν, ειρωνικό το γεγονός ότι επιτρέψαμε σε ομάδες με μικρή ή καθόλου ριζοσπαστική πολιτική να εισέλθουν στους χώρους μας, να σταματήσουν οποιαδήποτε συζήτηση και να ισχυριστούν πως οτιδήποτε διαφωνεί με την άποψή τους είναι “φασιστικό”. Αν μη τι άλλο, εμείς ξέρουμε οτί ο φασισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο.

Μας εκπλήσσει, επίσης, που οι προφανείς παραλληλισμοί με την δεξιά δεν γίνονται διακριτοί, και μάλιστα όταν απορρίπτονται φεμινίστριες ως “φεμινάζι” και οι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των τρανς χρησιμοποιούν τη λέξη “φασίστας” ενάντια σε ριζοσπάστριες φεμινίστριες, όπως και στα συνθήματα που ξεφυτρώνουν μόνιμα σε αναρχικούς χώρους (τόσο διαδικτυακά όσο και στον πραγματικό κόσμο) και ζητούν να σκοτωθούν οι «terfs». Είναι συγκλονιστικό ότι η βία αυτού του μισογυνισμού γιορτάζεται αντί να καταδικάζεται.

Ο αναρχισμός είναι ενάντια στους θεούς.

Υπάρχει κάποια φράση που συνοψίζει τον αναρχισμό καλύτερα από το «ούτε θεοί, ούτε αφέντες»; Αυτή η ιεραρχία και όλοι αυτοί οι αποκλεισμοί είναι αντίθετοι προς τον αναρχισμό. Συνηθίζαμε στο παρελθόν να δολοφονούμε πολιτικούς και αμέτρητοι σύντροφοι μας έδωσαν τη ζωή τους για τον αγώνα ενάντια στην εξουσία. Εξακολουθούμε να απορρίπτουμε πολιτικούς από όλους τους χώρους, είτε τους Τόρις [Συντηρητικοί] είτε τους Εργατικούς είτε αυτούς που βλέπουν τους εαυτούς τους ως ηγέτες κινημάτων που βασίζονται στην ταυτότητα. Είναι εντελώς ενάντια στις πιο βασικές αρχές του αναρχισμού να δεχόμαστε ηγεσία από άλλους, καθώς πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Για τον ίδιο λόγο, δε μπορούμε να δεχτούμε την ιδέα πως δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσουμε ή να διερευνήσουμε θέσεις που υποστηρίζονται από άλλους ακτιβιστές ή όσους αυτοπροσδιορίζονται σαν αναρχικοί – κάτι στο οποίο δυστυχώς επιμένουν πολύ συχνά οι πολιτικές της ταυτότητας.

Ο αναρχισμός δεν υποστηρίζει πατριαρχικές θρησκείες και οι αναρχικοί έχουν μακρά ιστορία συγκρούσεων με αυτές. Είναι ντροπιαστικός ο τρόπος με τον οποίο τόσο μεγάλο μέρος αυτού που περνιέται σήμερα για αναρχισμός στο Ηνωμένο Βασίλειο δρα απολογητικά προς εκείνους τους πολιτισμούς που θέλουν να αποφύγουν οποιαδήποτε εναντίωση στο δικό τους σεξισμό και την πατριαρχία τους ή ακόμα και να συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις καταπιεστικές θρησκείες τους, απλά και μόνο επειδή οι συντηρητικοί και οι φασίστες αντιμετωπίζουν αυτές τις αντιδραστικές θρησκείες ως αποδιοπομπαίους τράγους.

Η καταστροφή αναρχικών εγχειρημάτων διεξάγεται και γιορτάζεται στο όνομα των πολιτικών της ταυτότητας, απλά για να κατευνάσει και να ικανοποιήσει εκείνους που δεν έχουν ούτως ή άλλως κανένα ενδιαφέρον για τον ίδιο τον αναρχισμό. Και αν κάποιοι αμφισβητήσουν αυτές τις καταστάσεις, γνωρίζουν την κακοποίηση ή ακόμα και τη σωματική επίθεση – συμπεριφορά που ήταν κάποτε κατακριτέα, αλλά πλέον γίνεται αποδεκτή γιατί προέρχεται από εκείνους που θεωρούνται καταπιεσμένοι.

Εδώ, περισσότερο από οπουδήποτε, είναι προφανής η απόλυτη αποτυχία της αναρχικής πολιτικής από εκείνους που υποτίθεται ότι την εκπροσωπούν. Ας αρχίσουμε αναφερόμενοι στο Freedom News (3), των οποίων η άκριτη υποστήριξη ομάδων που έχουν ελάχιστα κοινά στοιχεία με τον αναρχισμό είναι ντροπιαστική.

Ο αναρχισμός δεν είναι “πολιτική της ταυτότητας”.

Ο αναρχισμός δεν είναι απλώς μια ακόμη ταυτότητα, όπως κάποιοι επιθυμούν να ισχυριστούν. Αυτή είναι μια κοινότυπη, χονδροειδής και απλουστευτική στάση από τους ακτιβιστές της ταυτότητας και ένας τρόπος για να αποφευχθεί η απάντηση σε πραγματικά πολιτικά ζητήματα. Δείχνει επίσης την αδυναμία κατανόησης του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιούνται οι πολιτικές της ταυτότητας για να χειραγωγούνται, να καθοδηγούνται και να υπονομεύονται οι αναρχικοί χώροι για ιδιοτελείς και προσωπικές σκοπιμότητες. Σίγουρα, ο «αναρχικός» μπορεί να οριστεί και ως ταυτότητα, και οι αναρχικοί είναι επιρρεπείς σε συμπεριφορές “κλίκας”, που έχουν ορθά, πολλές φορές, επικριθεί. Αλλά οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί.

Σε αντίθεση με τους πολιτικούς της ταυτότητας ή το SWP [Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα], οι περισσότεροι αναρχικοί δεν προσπαθούν να στρατολογήσουν οπαδούς, αλλά προσπαθούν να διαδώσουν ιδέες που θα υποστηρίξουν τις κοινότητες ώστε αυτές οι ίδιες να αγωνίζονται για τον εαυτό τους με τρόπους που δεν θα τις κάνουν πλέον χειραγωγήσιμες από κανέναν. Η ατζέντα μας είναι ριζικά διαφορετική και με σπάνια χαρακτηριστικά, διότι η βασική μας πολιτική δεν είναι η προώθηση της προσωπικής μας εξουσίας και ανωτερότητας. Ο αναρχισμός ενθαρρύνει τους ανθρώπους,  σύμφωνα με το πνεύμα της ελευθερίας, να αμφισβητούν τα πάντα, ακόμα και αυτά που έχουμε εμείς οι ίδιοι να τους πούμε.

Σε αντίθεση με τα έμφυτα χαρακτηριστικά ενσωμάτωσης και αποκλεισμού των πολιτικών της ταυτότητας, που καθορίζουν διαρκώς όσους είναι “εντός” και αυτούς που είναι “εκτός”, ο αναρχισμός είναι για εμάς ένα ηθικό σύνολο που καθοδηγεί τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε απέναντι στον κόσμο. Ο αναρχισμός είναι ανοιχτός στον καθένα που μπορεί να δεί ή να ακούσει κάτι για αυτόν, είναι κάτι που μπορεί ο καθένας να το αισθανθεί, ανεξάρτητα από την καταγωγή ή το κοινωνικό και πολιτισμικό υπόβαθρο από το οποίο προέρχεται. Συχνά τα αποτελέσματα είναι ποικίλα, καθώς οι άνθρωποι τα συνδυάζουν όλα αυτά με τις δικές τους προσωπικότητες, τις εμπειρίες ζωής και άλλες πτυχές της ταυτότητάς τους.

Δεν χρειάζεται κανείς να γνωρίζει τη λέξη Αναρχία για να την αισθανθεί. Πρόκειται για ένα απλό και συνεκτικό σύνολο ιδεών που μπορούν να λειτουργήσουν ως οτιδήποτε: από την επιλογή μιας συγκεκριμένης σύγκρουσης, μέχρι την ίδρυση των κοινωνιών του μέλλοντος. Όσον αφορά τις αναρχικές αξίες λοιπόν, η οποιαδήποτε διαφωνία για τις πολιτικές της ταυτότητας έχει νόημα όταν υποτίθεται ότι αυτές οι αξίες υπάρχουν για να μας ενώνουν και όχι για να μας διαχωρίζουν.

Το να είσαι ομοφυλόφιλος ή να έχεις καφετί δέρμα δημιουργεί παρόμοιες εμπειρίες με εκείνους που μοιράζονται αυτά τα χαρακτηριστικά μαζί σου και προφανώς σημαίνει ότι είναι πιθανό να έχεις κοινωνικούς δεσμούς, ή την κοινή αίσθηση ότι ανήκεις σε αυτή την ομάδα. Ωστόσο, η ζωή είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο περίπλοκη και τελικά ίσως να έχεις τα ίδια ή περισσότερα κοινά με μια τυχαία λευκή queer γυναίκα από ότι θα είχες με έναν μελαμψό cis άνδρα.

Οι ταυτοτικές πολιτικές αντικατοπτρίζουν, κάποιες φορές, το σωβινισμό του εθνικισμού, όπου διαφορετικές ομάδες επιδιώκουν να δημιουργήσουν τις δικές τους εξουσίες σύμφωνα με κατηγοριοποιήσεις που προέρχονται από την καπιταλιστική τάξη. Εμείς, από την άλλη πλευρά, είμαστε διεθνιστές που πιστεύουμε στη δικαιοσύνη για όλους.

Ο αναρχισμός επιδιώκει να υψώσει όλες τις φωνές, όχι μόνο εκείνες των μειονοτικών ομάδων. Η αντίληψη ότι η καταπίεση επηρεάζει μόνο τις μειονότητες και όχι τις ευρύτερες μάζες είναι προϊόν της πολιτικής της αστική τάξης που ποτέ δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για επαναστατική αλλαγή.

Οι πολιτικές ταυτότητας τροφοδοτούν την άκρα δεξιά.

Τέλος, αξίζει να υπογραμμίσουμε πόσο χρήσιμες καταλήγουν να είναι οι πολιτικές ταυτότητας στα χέρια της ακροδεξιάς. Στην καλύτερη, η «ριζοσπαστική» πολιτική μοιάζει για τους περισσότερους σαν μια άσχετη και αδιάφορη μορφή ομφαλοσκόπησης. Στη χειρότερη περίπτωση, οι μεσοαστοί ακτιβιστές της πολιτικής της  ταυτότητας κάνουν εξαιρετική δουλειά στην αποξένωση των ήδη αλλοτριωμένων cis λευκών ανθρώπων, οι οποίοι συνθέτουν τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού στο Ηνωμένο Βασίλειο, και όλο και περισσότερο στρέφονται προς τη Δεξιά.

Το να αγνοήσουμε αυτό το γεγονός και να συνεχίσουμε τη φαγωμάρα μεταξύ μας σχετικά με τη πολιτική της ταυτότητας θα ήταν ο ορισμός της αλαζονείας. Ωστόσο, τη στιγμή που βλέπουμε τα φασιστικά κινήματα να πολλαπλασιάζονται, η προσοχή των αναρχικών εξακολουθεί να αποσπάται από αυτή την διχαστική και διασπαστική πολιτική. Για πάρα πολλούς, οι πολιτικές ταυτότητας είναι απλά ένα παιχνίδι, που όσο εμείς του δείχνουμε απόλυτη ανοχή αυτό οδηγεί σε διαρκή αναστάτωση τους κύκλους των ακτιβιστών.

Τελική σημείωση.

Για εμάς, ο αναρχισμός είναι συνεργασία, αμοιβαία βοήθεια, αλληλεγγύη και καταπολέμηση των πραγματικών κέντρων εξουσίας. Οι αυτοοργανωμένοι χώροι των αναρχικών κινημάτων δεν υπάρχουν για όσους απλώς θέλουν να τσακωθούν με τους γύρω τους. Έχουμε μια υπερήφανη ιστορία διεθνισμού και πολυμορφίας, οπότε ας ανακτήσουμε τις πολιτικές μας δυνάμεις για ένα μέλλον που πραγματικά θα καταργεί όλους τους αποκλεισμούς.

Woke Anarchists Collective 

_____________________________________________________________

Σημειώσεις της μετάφρασης:

1) cis = μη τρανς άτομο, άτομο δηλαδή του οποίου η έμφυλη ταυτότητα ταυτίζεται με την “κοινωνικά αποδεκτή” ταυτότητα για τους γύρω.

2) terf(s) = από τα αρχικά της έκφρασης “Trans-Exclusionary Radical Feminist”, δηλαδή “Ριζοσπαστικός Φεμινισμός αποκλεισμού των Τρανς”. Αυτή η υπο-ομάδα φεμινιστριών/στων χαρακτηρίζεται ως τρανσοφοβική αφού η κριτική της βασίζεται στον βιολογικό ντετερμινισμό, κάτι που τις κάνει να μην αναγνωρίζουν τις τρανς γυναίκες ως τέτοιες αφού θεωρούν πως δεν έχουν τα βιολογικά χαρακτηριστικά που έχουν οι γυναίκες. Η “θεωρία” τους αντιτίθεται στο τρίτο κύμα φεμινισμού.

3) Ιστορικό έντυπο το οποίο εκδίδονταν από 1886 ως το 2014 στο Λονδίνο. Από τους ιδρυτές και υπεύθυνους του εντύπου ξεχωρίζει ο Πιοτρ Κροπότκιν. Ξεκίνησε με τον υπότιτλο “Ένα περιοδικό του Αναρχικού Σοσιαλισμού” και το 1889 ο υπότιτλος έγινε “Ένα περιοδικό του Αναρχικού Κομμουνισμού”. Μετά το 2014 που έπαψε την έντυπη έκδοση συνεχίζει να υφίσταται ως ιστοσελίδα και οι δημοσιεύσεις του εμφανίζονται στο https://freedomnews.org.uk/.

____________________________________

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στα αγγλικά από την ομάδα Woke Anarchists Collective 

Η μετάφραση έγινε αρχικά απο την ομάδα Λυσσασμένοι Προλετάριοι και εδώ δημοσιεύεται με διορθώσεις από το Κενό Δίκτυο.

 

Contra el anarco-liberalismo y la maldición de las políticas de la identidad

(Pic from RednBlackSalamander)

Translation of our text “Against Anarcho-Liberalism and the Curse of Identity Politics” into Spanish by ALasBarricadas.org.

El anarquismo en el Reino Unido es una broma . En un tiempo simbolizaba duras luchas por la libertad, y ahora el término se ha revelado como un vehículo para las angustiadas políticas de identidad, divisionistas y de odio por parte de activistas de clase media deseosos/as de proteger sus propios privilegios. Escribimos este folleto para reclamar el anarquismo a estos políticos de la identidad.

Escribimos como personas que se identifican como anarquistas que encuentran sus raíces en las luchas políticas del pasado. Somos antifascistas, antirracistas, feministas. Queremos ver el fin de todas las opresiones y participamos activamente en esas luchas. Sin embargo, nuestro punto de partida no es el denso lenguaje de los académicos liberales de izquierdas, sino el del anarquismo y sus principios: libertad, cooperación, ayuda mutua, solidaridad e igualdad para todos, sin distinciones. Las jerarquías y el poder, da igual cómo se manifiesten, son nuestros enemigos.

La política de identidad es parte de la sociedad que queremos destruir.

La política de identidad no es liberadora, sino reformista. No son más que una plataforma para aspirantes de clase media a políticos de las identidades. Su visión a largo plazo es la incorporación total de grupos tradicionalmente oprimidos al sistema social jerárquico y competitivo que supone el capitalismo, en lugar de la destrucción de ese sistema. El objetivo final es un Capitalismo Arcoiris, una forma más eficiente y sofisticada de control social donde todo el mundo tiene la oportunidad de participar. Confinados en el “espacio seguro” de otras personas como ellas, las y los políticos de las identidades se alejan cada vez más del mundo real.

Un buen ejemplo es la teoría queer y cómo se ha vendido a los amos corporativos. El concepto de queer era, no hace mucho tiempo, algo subversivo, sugiriendo una sexualidad indefinible, un deseo de escapar de los intentos de la sociedad de definir, estudiar y diagnosticarlo todo, desde nuestra salud mental hasta nuestra sexualidad. Sin embargo, con una gran falta de crítica de clase, las y los políticos y académicos de la identidad se apropiaron fácilmente del concepto para crear otra etiqueta exclusiva para una camarilla guay que, irónicamente, es cualquier cosa menos liberadora. Cada vez más, lo queer es una bonita etiqueta adoptada por algunos para pretender que también están oprimidos, y evitar que sus acciones sean calificadas como la mierda que son: políticas burguesas.

No queremos oir hablar de la próxima convocatoria autogestionada, velada queer o festival de okupas que excluye a todo el mundo excepto a quienes adoptan el lenguaje, el código de vestimenta o los círculos sociales correctos. Volved cuando tengáis algo genuinamente significativo, subversivo y peligroso para el status quo.

La política de identidad es estrecha, exclusiva y divisora. En un momento en que necesitamos más que nunca llegar más allá de nuestros pequeños círculos, la política de identidad trata de mirar hacia adentro. Probablemente no sea una coincidencia. Si bien afirma que se centra en la inclusión, es altamente excluyente, dividiendo el mundo en dos grandes grupos: el Incuestionablemente Oprimido y el Innatamente Privilegiado. Hay pocas áreas grises permitidas en la práctica y el conflicto se aviva continuamente entre estos dos grupos.

Lo entendemos, no se trata solo de clase, pero si no podemos unirnos para siquiera reconocer quién realmente tiene el poder, entonces no tenemos ninguna esperanza de llegar a ninguna parte. Si su punto de vista fuera realmente la liberación para todos, entonces la suya no sería una política de división, constantemente enfrentando a un grupo contra el otro – como hacen de manera parecida el capitalismo y el nacionalismo. Habitualmente son ignoradas por los políticos de la identidad cuestiones que enturbian el simple código binario de “oprimido vs. privilegiado”, como son las experiencias de vida personal o los traumas (que no pueden resumirse claramente mediante la identidad de un individuo como miembro de un grupo oprimido), o cosas de las que la gente no se sienta cómoda hablando, como la salud mental o la clase,

Queda, por supuesto, la cuestión más evidente: que los problemas a los que nos enfrentamos van mucho más allá de la queerfobia o la transfobia: es el maldito sistema de esclavitud, destrucción, explotación y encarcelamiento de escala planetaria. No queremos ver a nadie en el sistema penitenciario, ya sean mujeres trans negras o hombres blancos cis (que, por cierto, constituyen la gran mayoría de las personas encarceladas en el Reino Unido). No es sorprendente que la política basada en tal exclusividad resulte en constantes choques internos y se vean unos a otros como el enemigo, particularmente dada su vulnerabilidad a la explotación por parte de los gerentes de la identidad de clase media.

Las políticas de identidad es una herramienta de las clases medias. Los representantes del grupo, articulados y con estudios, la utilizan de manera flagrante y maltratadora para afianzar y mantener su propio poder a través de la política, el dogma y la intimidación. Los cómodos orígenes de estos activistas son evidenciados no solo por el uso del lenguaje académico, sino también porque se creen en el derecho de utilizar el tiempo y la energía de otros activistas para cambiar el enfoque hacia ellos y sus sentimientos. De hecho, la falta de ética de trabajo, una cierta fragilidad y una preocupación por la seguridad y el lenguaje en lugar de las condiciones materiales y el cambio significativo son otros aspectos que revelan los antecedentes de clase de muchos políticos de identidad.

Vemos esto con la facilidad de que estos individuos llamen la atención a otras personas a la menor desviación del código de práctica que impusieron unilateralmente, asumiendo que todos deberían pensar como lo hacen o tener tiempo para dedicarse a aprenderlo. Ignorando así la realidad de la lucha de clases diaria.

Existe una falsa equivalencia entre pertenecer a los Indiscutiblemente Oprimidos y ser de clase trabajadora. Por el contrario, muchos de los Indiscutiblemente Oprimidos defienden incuestionablemente valores liberales enraizados en la ideología capitalista en lugar de otros verdaderamente liberadores.

Una política basada en tener el lenguaje correcto y conocimiento del tono y los códigos correctos es una herramienta inherente de opresión. Ciertamente no es ser representativo de aquellos sectores de quienes dice hablar en su nombre, los que están en lo más bajo de la sociedad. Un análisis anarquista reconoce que, aunque alguien puede pertenecer a un grupo oprimido, su política o las demandas hechas en nombre de los Indiscutiblemente Oprimidos pueden ser netamente liberales, burguesas y pro capitalistas.

La política de identidad es jerárquica. Al consolidar el poder y el estatus de los políticos mezquinos de clase media, la política de identidad es jerárquica. Más allá del engaño, la imposición de ciertos dogmas también permite que este poder quede sin ser cuestionado. Estas incluyen: jerarquías implícitas de opresión; la creación y el uso de términos destinados a provocar una respuesta emocional (‘desencadenante’, ‘sentirse inseguro’, ‘Terf’, ‘fascista’); a aquellos que no son miembros de grupos específicos se les niega una opinión sobre la política más amplia de estos grupos; la idea de que los miembros del grupo no deben, bajo ninguna circunstancia, hacer ningún “trabajo” para explicar sus políticas a los no miembros del grupo; tildando a los discursos alternativos como ‘violencia’.

Estos dogmas se utilizan para mantener las normas, ya sea en subculturas o en una sociedad más amplia. Los y las anarquistas deben sospechar de cualquier tendencia que se base en principios incuestionables, particularmente aquellos que obviamente crean jerarquías.

La política de identidad a menudo explota el miedo, la inseguridad y la culpa. Es importante que lo reconozcamos en dos frentes. Uno, se utiliza para privar de derechos en lugar de empoderar realmente, tal como se afirma. Refuerza la idea de que las personas son víctimas frágiles en lugar de agentes de cambio y, por lo tanto, necesitan aceptar líderes. Si bien los espacios y el lenguaje más seguros son importantes, el grado de obsesión con estas cosas no es un signo de fortaleza, sino de la perpetuación de la victimización.

A través de la ansiedad social, culpa a todos los demás de ser de alguna manera privilegiado y de ser completamente responsable de los gigantes sistemas de opresión que en realidad solo benefician a unos pocos. También permite a aquellos dentro de los grupos minoritarios que se benefician de las estructuras estatales y capitalistas descolgarse de cualquier tipo de responsabilidad por sus acciones opresivas o comportamiento prejuiciado.

Un análisis anarquista significa que debemos reconocer que los miembros de grupos oprimidos también pueden tener posiciones de élite y represivas, y deben ser desafiados por igual, y no solo darles cobardemente la razón

La política de identidad ha contagiado los espacios anarquistas.

Tristemente, el anarquismo se está vaciando apresuradamente buscando una ‘muestra de virtud’, el ser ‘buenos aliados’. El ‘ser aliado’ se promulga con demasiada frecuencia como una aceptación ciega de la política de aquellos que son, Incuestionablemente Oprimidos, o que afirman serlo, sin importar cómo de mala sea su política o su comportamiento personal. Es una sumisión voluntaria a la política de los demás, la posición menos anarquista que se puede adoptar y que muestra una terrible ausencia de carácter.

No debemos dar un altavoz a los autoproclamados líderes que no están de acuerdo con nuestra política. Entonces, es irónico que hayamos permitido que grupos con poca o ninguna política radical ingresen en nuestros espacios y acallen el debate, y que afirmen que cualquier cosa que no esté de acuerdo con su punto de vista es ‘fascista’. No hace falta decir que el fascismo no es algo que deba trivializarse de esta manera.

También nos sorprende que no se vean paralelismos obvios con la política de la derecha, como cuando esta califica a las feministas de ‘feminazis’. Las activistas por los derechos trans utilizan del mismo modo el término ‘fascista’ contra las feministas radicales, así como esos eslóganes cada vez más habituales que invitan a matar ‘terfs’ que también están presentes en espacios anarquistas tanto en la red como en el mundo real. Es desconcertante que la violencia de esta misoginia sea celebrada, no condenada.

El anarquismo va contra los dioses. ¿Hay alguna frase que resuma el anarquismo mejor que ‘ni dios, ni amo’? Tal jerarquía y exclusividad son antitéticas al anarquismo. Solíamos asesinar a políticos, e innumerables camaradas dieron su vida por la lucha contra el poder. Todavía rechazamos a los políticos de todo tipo, ya sean conservadores, laboristas o aquellos que se ven a sí mismos como líderes de movimientos basados ​​en la identidad. Es contra los principios más básicos del anarquismo aceptar el liderazgo de otros, porque creemos que todos somos iguales. Del mismo modo, no aceptamos la idea de que no podemos cuestionar las posiciones mantenidas por otros activistas o quienes se llaman a sí mismos anarquistas -algo en lo que, desafortunadamente, la política de identidad insiste con demasiada frecuencia.

El anarquismo no apoya las religiones patriarcales y los anarquistas tienen una larga historia de conflicto con ellos. Es una vergüenza ver la forma en la que gran parte de lo que pasa por anarquismo en el Reino Unido actual actúa como apologista para aquellos que quieren evitar cualquier desafío a su propio sexismo y patriarcado o incluso continuar con sus religiones opresivas, simplemente porque los conservadores reaccionarios los tratan como chivos expiatorios.

Nota: En el próximo párrafo se refieren a la Feria del Libro Anarquista de Londres. En su edición de 2017 un grupo de activistas por los derechos trans montó un gran jaleo (llegando a activar la alarma contra incendios) para expulsar a una mujer a la que acusaban de TERF (feminista que excluye a las transexuales). Esto desenbocó en varios manifiestos con listas de quejas contra la organización del evento (poca presencia de ponentes racializados, espacio no accesible a minusválidos,…). La organización respondió dando explicaciones y mostrando su disgusto por no haber recibido las críticas en privado y mucho menos propuestas de colaboración para ayudar a solventar los problemas que se señalaban, rehusó a trabajar en la próxima feria y ofreció su organización al colectivo que lo quisiera. El resultado de todo este lío fue que en 2018 no se ha realizado Feria del Libro Anarquista en Londres. Más información de lo sucedido a lo largo de este hilo del foro.

La destrucción de proyectos anarquistas se lleva a cabo y se celebra en nombre de la política de identidad, simplemente para apaciguar a aquellos que no tienen interés en el anarquismo en sí. Y si alguien se pone de pie y lo desafía, se enfrentan con el abuso o incluso con un ataque físico, comportamiento que solía ser desafiado pero que ahora está condonado porque proviene de aquellos que se consideran oprimidos. Aquí más que en cualquier lugar, el fracaso total de la política anarquista por parte de quienes supuestamente lo representan es de lo más obvio. Comencemos nombrando a Freedom News para empezar, cuyo apoyo acrítico a grupos que poco tienen en común con el anarquismo es vergonzoso.

El anarquismo no es identidad política. El anarquismo no es otra identidad, como a algunos les gusta afirmar. Esta es una respuesta burda y perezosa de los políticos de identidad, y una forma de evitar responder a problemas políticos reales. También muestra cómo se utiliza la política de identidad para manipular y subvertir los espacios anarquistas en beneficio de agendas personales. Claro, lo ‘anarquista’ también puede ser considerado como una identidad, y los anarquistas son propensos a la conductas endogámicas (a menudo criticadas). Pero las similitudes terminan ahí.

A diferencia de los/as políticos de identidad o del SWP [NOTA: Socialist Workers Party, partido trotskista británico que ha solido encabezar la izquierda extraparlamentaria en las últimas décadas], la mayoría de los anarquistas no tratan de reclutar seguidores, sino que intentan difundir ideas que ayuden a las comunidades a luchar por sí mismas de una manera que no sean recuperables por el sistema. Nuestra agenda es radicalmente diferente y especial en la medida en que nuestra política central no trata de promover nuestro propio poder y estatus personal. El anarquismo alienta a las personas a cuestionarlo todo, incluso lo que nosotros mismos tengamos que decir.

A diferencia de las características inherentes y exclusivas de las políticas de identidad con sus grupos internos y externos, el anarquismo es para nosotros un conjunto de ética que guía cómo entendemos y reaccionamos ante el mundo. Está abierto a cualquiera que mire o escuche algo que cualquiera puede sentir, sin importar de qué origen provenga. A menudo, los resultados serán diversos, ya que las personas lo combinan con sus personalidades individuales, experiencias de vida y otros aspectos de sus identidades.

Uno no necesita conocer la palabra anarquía para sentirla dentro. Es un conjunto de ideas simple y consistente que puede actuar como una guía en un conflicto particular, hasta la fundación de sociedades futuras. Para referirse a los principios anarquistas, entonces, cuando hay un conflicto sobre la política de identidad, tiene sentido cuando supuestamente estamos unidos por estos principios.

Ser gay o tener la piel oscura da lugar a experiencias similares para aquellos que comparten estas características, y obviamente significa que es probable que tengas vínculos sociales, empatía o un sentido de pertenencia a estos grupo. Sin embargo, la vida vivida es en realidad mucho más compleja y es posible que tengas tanto o más en común con una mujer queer blanca cualquiera que con un hombre cis de piel oscura.

La política de identidad a veces refleja el mismo chovinismo del nacionalismo, pero con diferentes grupos que buscan forjar sus propios dominios de poder según categorías derivadas del orden capitalista. Nosotros, por otro lado, somos internacionalistas que creemos en la justicia para todos. El anarquismo busca levantar todas las voces, no solo las de los grupos minoritarios. La noción de que la opresión solo afecta a las minorías en lugar de a las masas es el producto de una política burguesa que nunca tuvo ningún interés en el cambio revolucionario.

La política de identidad está alimentando a la extrema derecha. Como nota final, vale la pena enfatizar cuántas política de identidad juegan en las manos de la extrema derecha. En el mejor de los casos, estas políticas hacen que la política ‘radical’ parezca cada día más irrelevante para mucha gente. En el peor de los casos, los políticos de identidad de la clase media están haciendo un excelente trabajo al alienar a las personas de raza blanca ya desposeídas, que constituyen la gran mayoría de las personas del Reino Unido y que están gravitando cada vez más hacia la derecha.

Ignorar este hecho y continuar participando en luchas internas sobre la política de identidad sería el colmo de la arrogancia. Sin embargo, en un momento en que vemos que los movimientos fascistas se multiplican, los anarquistas todavía están distraídos por la política de la división. Para demasiados, la política de la identidad es simplemente un juego, su tolerancia lleva a la perturbación constante en los círculos activistas.

Nota final Para nosotros el anarquismo es cooperación, ayuda mutua, solidaridad y lucha contra los verdaderos centros de poder. Los espacios anarquistas no deberían ser para aquellos que simplemente quieren luchar contra quienes los rodean. Tenemos una bella historia de internacionalismo y diversidad, por lo que reclamemos nuestra política para un futuro verdaderamente inclusivo.

Este artículo ha sido formateado como un  folleto A5 para imprimir .

Contre l’anarcho-libéralisme et la malédiction des Identity politics – brochure

Comrades from Ravage Editions and Les Fleurs Arctiques library in Paris have translated our article “Against Anarcho-Liberalism and the Curse of Identity Politics” into French!

Download the brochure here.

“Ce texte a été publié sous forme de brochure sur un site qui lui est consacré (wokeanarchists.wordpress.com) le 25 novembre 2018 par des compagnons du Royaume-Uni se présentant comme «  anarchistes auto-déterminés résistant à la cooptation de notre mouvement par le libéralisme, l’université et le capitalisme  ». Nous ne traduisons pas ce texte par communion politique fondamentale (par exemple l’égalitarisme politique et la fondation de sociétés futures ne sont pas des préoccupations pour nous), mais afin d’apporter de l’eau au moulin des débats actuels sur les questions identitaires au sein des milieux radicaux d’extrême gauche. En effet, il nous semble que cette question, qui est ici abordée sous l’angle de la manière dont les Identity politics vident l’anarchisme de son sens, concerne bien plus largement tous ceux qui s’intéressent aux perspectives révolutionnaires. Ce texte nous a aussi intéressé parce qu’il évoque courageusement, à partir d’expériences concrètes, les conséquences délétères pour l’élaboration théorique et pratique de la diffusion de ces «  idéologies de l’identité  », et la manière dont cette question fait l’objet d’une sorte de tabou discursif pendant que s’installent des pratiques d’exclusions brutales, d’accusations sans appel et de judiciarisation sans place pour la défense. Le processus décrit dans ce texte envahit depuis quelques années la plupart des aires subversives et on voit s’y développer, en même temps qu’une obsession affichée pour le «  safe  » vu comme un ensemble de principes abstraits, une indifférence à la réalité parfois terrible des relations telles qu’elles existent et circulent dans les milieux «  déconstruits  ». [Extrait de l’Avant-propos des traducteurs]”

Against Anarcho-Liberalism and the curse of identity politics

Anarchism in the UK is a joke. Once symbolising hard-fought struggles for freedom, the word has been stripped bare to make way for narrow-minded, separatist and hateful identity politics by middle class activists keen to protect their own privileges. We write this leaflet to reclaim anarchism from these identity politicians.

We write as self-identified anarchists who see our roots in the political struggles of the past. We are anti-fascists, anti-racists, feminists. We want to see an end to all oppressions and we take an active part in those fights. Our starting point though is not the dense language of lefty liberal academics, but anarchism and its principles: freedom, cooperation, mutual aid, solidarity and equality for all regardless. Hierarchies of power, however they manifest, are our enemies.

Identity politics is part of the society we want to destroy.

Identity politics is not liberatory, but reformist. It is nothing but a breeding ground for aspiring middle class identity politicians. Their long-term vision is the full incorporation of traditionally oppressed groups into the hierarchical, competitive social system that is capitalism, rather than the destruction of that system. The end result is Rainbow Capitalism – a more efficient & sophisticated form of social control where everyone gets a chance to play a part! Confined to the ‘safe space’ of people like them, identity politicians become increasingly detached from the real world.

A good example is ‘queer theory’ and how it has sold out to corporate masters. The concept of queer was not long ago something subversive, suggesting indefinable sexuality, a desire to escape society’s attempts to define and study and diagnose everything, from our mental health to our sexuality. However, with little in the way of class critique, the concept was readily appropriated by identity politicians and academics to create yet another exclusive label for a cool clique that is, ironically, anything but liberatory. Increasingly, queer is a nice badge adopted by some to pretend they too are oppressed, and avoid being called out on their shit, bourgeois politics.

We don’t want hear about the next DIY event, queer night or squatter fest that excludes all but those who have the right language, dress code, or social circles.. Come back when you have something genuinely meaningful, subversive and dangerous to the status quo.

Identity politics is narrow-minded, exclusive and divisive. At a time when we need to be reaching outside of our own small circles more than ever, identity politics is all about looking inwards. That’s probably no coincidence. While claiming to be about inclusivity, it is highly exclusionary, dividing the world into two broad groupings: the Unquestionably Oppressed and the Innately Privileged. There are few grey areas allowed in practice and conflict is continually stoked between these two groups.

We do get it, it’s not all about class, but if we can’t rally together to even recognise who really holds the reigns of power then we haven’t a hope in hell of getting anywhere. If their vision were truly one of liberation for all, then theirs wouldn’t be a politics of divisiveness, constantly pitting one group against another in a manner similar to capitalism and nationalism. Things that muddy the simple binary of oppressed vs. privileged, such as personal life experiences or traumas (which cannot be neatly summed up by one’s identity as a member of an oppressed group),, or things that people may not feel comfortable talking about, such as mental health or class, are often wilfully ignored by identity politicians.

As, of course, is the most glaringly obvious point: that the problems we face go well beyond queerphobia or transphobia, but the whole fucking system of planetary enslavement, destruction, exploitation and imprisonment. We don’t want to see anyone in the prison system, whether they are black trans women, or cis white men (which, by the way, make up the vast majority of people imprisoned in the UK). It is unsurprising that politics based on such exclusivity results in constant internal clashes and seeing each other as the enemy, particularly given its vulnerability to exploitation by middle class identity-politician managers.

Identity politics is a tool of the middle classes. It is flagrantly used and abused by articulate, well-educated group representatives to entrench and maintain their own power through politicking, dogma and bullying. The comfortable backgrounds of these activists is betrayed not only through their use of academic language but through their sense of entitlement and confidence in using other activists’ time and energy to switch the focus towards them and their feelings. Indeed, a lack of work ethic, a certain fragility, and a preoccupation with safety and language rather than material conditions and meaningful change are other aspects which reveal the class background of many identity politicians.

We see this in the ease with these individuals ‘call out’ other people at the slightest deviation from the code of practice they have unilaterally imposed, assuming that everyone ought to think as they do or have the time to devote to learning it. Thus ignoring the reality of daily class struggle.

There is a false equivalence between membership of the Unquestionably Oppressed and being working class. On the contrary many in the Unquestionably Oppressed espouse liberal values rooted in capitalist ideology rather than being truly liberatory.

A politic that is based on having the right language and access to the right tone and codes is one that is inherently a tool of oppression. It is certainly not being representative of those who it claims to speak for, those at the bottom of society. An anarchist analysis recognises that though someone may be from an oppressed group, their politics, or the demands made on behalf of the Unquestionably Oppressed, may nevertheless be purely liberal, bourgeois and pro-capitalist.

Identity politics is hierarchical. By entrenching the power and status of middle class petty politicians, identity politics is hierarchical. Beyond the chicanery, imposing certain dogmas also enables this power to go unquestioned. These include: implicit hierarchies of oppression; the creation and use of loaded terms intended to provoke an emotional response (‘triggering’, ‘feeling unsafe’, ‘Terf’, ‘fascist’); those who aren’t members of specific groups being denied an opinion on the wider politics of these groups; the idea that members of the group should under no circumstances have to do any ‘labour’ of explaining their politics to non-members of the group; framing alternative discourses as ‘violence’; and the idea that one cannot question a representative or member of these groups (no matter how bad their politics) by virtue of the fact that they are Unquestionably Oppressed.

These dogmas are used to maintain norms, whether in subcultures or wider society. Anarchists should be suspicious of any tendencies that are based on unquestionable principles, particularly ones which so obviously create hierarchies.

Identity politics often exploits fear, insecurities and guilt. It is important that we recognise this on two fronts. One, it is used to disenfranchise rather than actually empower, as is claimed. It reinforces the idea that people are fragile victims rather than agents of change, and therefore need to accept leaders. Though safer spaces and language are important, the extent of the obsession with these things is not a sign of strength but of self-perpetuating victimhood.

Through social anxiety, it places on everyone else the guilt of being somehow privileged and being utterly accountable for the giant systems of oppression that actually only benefit a few. It also allows those within minority groups who benefit from state and capitalist structures off the hook from any sort of accountability for their oppressive actions or prejudiced behaviour.

An anarchist analysis means we should recognise that members of oppressed groups can hold elite and repressive positions too, and should be equally challenged, not just given a cowardly pass.

Identity politics has infected anarchist spaces.

Sadly, anarchism is being hollowed out in a rush to virtue-signal, to be ‘good allies’. Allydom is all too often enacted as blind acceptance of the politics of those who are Unquestionably Oppressed, or claim to be, no matter how shit their politics or personal behaviour is. It is willing subservience to the politics of others, the least anarchist position that can be taken and pure spinelessness.

Self-appointed leaders who do not agree with our politics should not be given a platform by us. So, it is ironic that we have allowed groups with little or no radical politics to enter our spaces and shut down debate, and claim that anything that disagrees with their viewpoint must be fascist. It should go without saying that fascism is not something that should be trivialised in this way.

It also amazes us that obvious parallels with right-wing politics are not seen, not least in the way feminists dismissed as ‘feminazis’ is reflected in the current use of the word ‘fascist’ against radical feminists by trans rights activists, as well as slogans calling for ‘terfs’ to be killed regularly cropping up in anarchist spaces both online and real world. It is shocking that the violence of this misogyny is being celebrated, not condemned.

Anarchism is against gods. Is there any phrase that sums up anarchism better than ‘no gods, no masters’? Such hierarchy and exclusivity are antithetical to anarchism. We used to assassinate politicians, and uncountable numbers of comrades gave their lives for the struggle against power. We still reject politicians of all stripes, whether Tories, Labour or those who see themselves as leaders of movements based around identity. It is against the most basic principles of anarchism to accept leadership by others, because we believe all are equal. Likewise we do not accept the notion that we cannot question or query positions held by other activists or those who call themselves anarchists – which unfortunately identity politics all too often insists on.

Anarchism does not support patriarchal religions and anarchists have a long history of conflict with them. It is an embarrassment the way so much of what passes for anarchism in the UK today acts as apologists for those who want to avoid any challenge to their own sexism and patriarchy or even continue their oppressive religions, simply because reactionary conservatives treat them as scapegoats.

The destruction of anarchist projects is carried out and celebrated in the name of identity politics, simply to appease those who have no interest in anarchism itself. And if any do stand up and challenge it, they are met with abuse or even physical attack – behaviour that used to be challenged but is now condoned because it comes from those who are considered to be oppressed. Here more than anywhere the utter failure of anarchist politics by those who supposedly represent it is the most obvious. Lets start by calling out Freedom News for starters, whose uncritical support of groups with little in common with anarchism is shameful.

Anarchism is not identity politics. Anarchism is not just another identity as some like to claim. This is a common crass and lazy kneejerk response from the identity politicians, and a way to avoid answering actual political issues. It also shows no understanding of how identity politics is used to manipulate and subvert anarchist spaces for personal agendas. Sure, ‘anarchist’ can be claimed as an identity too, and anarchists are prone to (often rightly criticised) cliqueish behaviour. But the similarities ends there.

Unlike identity politicians or the SWP, most anarchists do not try to recruit followers, but instead attempt to spread ideas that will support communities in fighting for themselves in a way that cannot be recuperated. Our agenda is radically different and rare in that our core politics are not about furthering our own personal power and status. Anarchism encourages people to question everything, even what we ourselves have to say, in the spirit of freedom.

Unlike the inherent, exclusive characteristics of identity politics with its in-groups and out-groups, anarchism is for us a set of ethics that guide how we understand and react to the world. It is open to any who will look or listen, something anyone can feel, no matter what background they come from. Often the results will be diverse, as people combine it with their individual personalities, life experiences, and other aspects of their identities.

One doesn’t need to know the word anarchy to feel it. It is a simple and consistent set of ideas that can act as anything from guidance in a particular conflict, to the foundation of future societies. To refer to anarchist principles then when there is conflict about identity politics, makes sense when we are supposedly united by these principles.

Being gay or having brown skin does give rise to similar experiences to those who share these characteristics, and obviously means you are likely to have social links, empathy or a sense of belonging to this group. However, lived life is actually much more complex and you might have as much or more in common with a random white queer woman than you would with a fellow brown cis man.

Identity politics at times mirrors the chauvinism of nationalism, with different groups seeking to carve out their own domains of power according to categories derived from the capitalist order. We, on the other hand, are internationalists who believe in justice for all. Anarchism seeks to raise up all voices, not just those of minority groups. The notion that oppression only affects minorities rather than the masses is the product of bourgeois politics that never had any interest in revolutionary change.

Identity politics is feeding the far right. On a final note, it is worth stressing how much identity politics plays into the hands of the far right. At best, ‘radical’ politics looks ever more like irrelevant navel-gazing to many. At worst, middle class identity politicians are doing an excellent job of alienating already disenfranchised cis white people, who happen to make up the large majority of people in the UK, and are increasingly gravitating towards the Right.

To ignore this fact and continue to engage in infighting over identity politics would be the height of arrogance. Yet, at a time when we are seeing fascist movements multiply, anarchists are still distracted by politics of divisiveness. For too many, identity politics is simply a game, toleration for leads to constant disruption of activist circles.

Final note. To us anarchism is cooperation, mutual aid, solidarity and fighting the real centres of power. Anarchist spaces should not be for those who merely want to fight those around them. We have a proud history of internationalism and diversity, so lets reclaim our politics for a genuinely inclusive future.

This article has been formatted as an  A5 pamphlet for printing.